Współczynnik zajętości, współczynnik wykorzystania i współczynnik przepuszczalności gruntu - czy brzmią dla Ciebie jak słowa z innego świata? Ale tak nie jest! Wszystkie te terminy odnoszą się do procesu budowy domu.

Każdy, kto buduje swój własny dom, natknie się po drodze na te dziwne słowa.

Do tego czasu ważne jest, aby wiedzieć, co one oznaczają i jakie jest znaczenie każdego z nich.

I właśnie dlatego przygotowaliśmy ten post, aby wyjaśnić ci, czas po czasie, co to wszystko w ogóle oznacza. Chodźmy?

Co to jest wskaźnik obłożenia?

Wskaźnik obłożenia odnosi się ogólnie do tego, ile można zbudować na działce lub kawałku ziemi. Wskaźnik ten różni się w zależności od miasta i dzielnicy. Obszary miejskie mają również tendencję do wyższego wskaźnika obłożenia niż obszary wiejskie.

Podatek od zajmowania gruntów jest ustalany przez gminy w każdej gminie i jest ważny dla zapewnienia, że budownictwo mieszkaniowe jest budowane w sposób zrównoważony i zrównoważony, unikając niepohamowanego i nieplanowanego wzrostu.

To wydziały planowania urbanistycznego określają wskaźnik obłożenia dla każdego sektora miasta, ponieważ każdy region jest podzielony na strefy, a dla każdej z nich określa się inny wskaźnik obłożenia, w zależności od celu planu zagospodarowania przestrzennego każdej gminy.

Aby dowiedzieć się, jaki jest wskaźnik obłożenia w Twoim mieście, masz dwie możliwości: wyszukać te informacje na stronie internetowej urzędu miasta lub udać się osobiście do sektora planowania urbanistycznego i poprosić o te informacje, w tym przypadku zwykle pobierana jest niewielka opłata.

Warto pamiętać, że przed rozpoczęciem prac, a nawet projektu, konieczne jest posiadanie tych informacji, aby nie narażać się na ryzyko wstrzymania prac, zapłacenia grzywny lub konieczności wprowadzania zmian w projekcie w ostatniej chwili.

Jak obliczyć wskaźnik obłożenia

Teraz pytanie, które nie zniknie: jak obliczyć wskaźnik obłożenia? Jest to o wiele prostsze niż mogłoby się wydawać.

Ale najpierw musisz mieć całkowite wymiary swojej ziemi w metrach kwadratowych.

Załóżmy, że posiadasz działkę o powierzchni 100 metrów kwadratowych i chcesz zbudować dom o powierzchni 60 metrów kwadratowych, a następnie obliczenia należy przeprowadzić, dzieląc całkowitą powierzchnię zabudowy przez całkowitą powierzchnię gruntu, w następujący sposób:

60 m² (całkowita powierzchnia zabudowy domu) / 100 m² (całkowita powierzchnia działki) = 0,60 lub 60% obłożenia.

Jeśli władze Twojej gminy ustaliły, że maksymalne obłożenie działki musi wynosić 80%, Twój projekt jest w porządku, w ramach tych parametrów.

Należy jednak pamiętać, że wskaźnik obłożenia nie dotyczy tylko wielkości domu, ale wszystkich osłon na działce, takich jak budynki gospodarcze, zadaszone tereny rekreacyjne i górne piętra z nadwyżkami.

Przyjrzyjmy się bliżej: Twoja działka ma 100 m² i masz projekt domu o powierzchni 60 m² na pierwszym piętrze i drugim piętrze, na którym zostanie zbudowany balkon wystający na zewnątrz o powierzchni 5 m². Ponadto nadal zamierzasz zbudować budynek gospodarczy z częścią rekreacyjną o łącznej powierzchni 20 m².

Obliczenia w tym przypadku należy wykonać w następujący sposób: najpierw należy zsumować wszystkie zabudowane obszary projektu.

60 m² (całkowita powierzchnia zabudowy domu) + 5 m² (nadwyżka powierzchni górnego piętra) + 20 m² (powierzchnia zabudowy budynku gospodarczego) = łącznie 85 m².

Następnie należy podzielić całkowity obszar zabudowany przez całkowity obszar lądowy:

80 m² / 100 m² = 0,85 lub 85% obłożenia.

W tym przypadku, dla wskaźnika obłożenia ustalonego na poziomie 80%, projekt będzie musiał przejść restrukturyzację, aby dopasować się do parametrów wymaganych przez gminę.

Zakładając jednak, że balkon na górnym piętrze ma taką samą powierzchnię jak na pierwszym piętrze, nie ma nadwyżki, a zatem wskaźnik obłożenia wynosi 80%, co odpowiada limitowi określonemu przez agencje publiczne.

W tym kontekście możesz zastanawiać się, co jest brane pod uwagę przy obliczaniu wskaźnika obłożenia, a co nie:

Obszary wliczane do wskaźnika obłożenia

• Okapy, balkony i namioty o powierzchni powyżej jednego metra kwadratowego;
• Zadaszone garaże;
• Obszary zabudowane, takie jak tereny rekreacyjne i usługowe, pod warunkiem, że są zadaszone;
• Edykuły;
• Poziome nadwyżki górnych pięter, takie jak balkony.

Obszary, które nie liczą się jako podatek od obłożenia

• Otwarte garaże;
• Baseny;
• Maszynownie;
• Górne piętra, które nie przekraczają w poziomie powierzchni pierwszego piętra;
• Podziemne obszary zabudowane, takie jak garaże

Jednakże, chociaż powyższe obszary nie liczą się jako współczynnik obłożenia, są one uwzględniane w obliczeniach współczynnika użytkowania gruntów. Zdezorientowany? Wyjaśnimy to dalej w następnym temacie.

Współczynnik wykorzystania

Współczynnik wykorzystania to kolejna ważna informacja, którą należy mieć pod ręką podczas budowy domu.

Wartość ta jest również określana przez gminę każdej gminy i odnosi się do tego, jak dobrze ziemia została wykorzystana.

Oznacza to, że liczy się wszystko, co zostało zbudowane, niezależnie od tego, czy jest to obszar zamknięty czy otwarty, w przeciwieństwie do wskaźnika obłożenia, który w większości przypadków (może się różnić w zależności od gminy) uwzględnia tylko pokryte obszary zabudowane.

Kolejną różnicą między współczynnikiem wykorzystania a współczynnikiem obłożenia jest to, że tym razem górne piętra również są uwzględniane w obliczeniach, nawet jeśli mają takie same wymiary jak pierwsze piętro.

Na przykład trzy piętra o powierzchni 50 metrów kwadratowych stanowią 150 m² do celów obliczenia współczynnika wykorzystania.

Aby obliczyć współczynnik wykorzystania, należy pomnożyć wartość wszystkich pięter i podzielić przez całkowitą powierzchnię gruntu w następujący sposób:

50 m² (całkowita powierzchnia każdego piętra) x 3 (całkowita liczba pięter) / 100 m² = 1,5. Innymi słowy, współczynnik wykorzystania w tym przypadku wynosi 1,5.

Załóżmy teraz, że oprócz trzech pięter, działka ma również powierzchnię rekreacyjną wynoszącą 30 m². Tym razem obliczenia zostaną wykonane w następujący sposób:

30 m² (powierzchnia rekreacyjna) + 50 m² (całkowita powierzchnia każdego piętra) x 3 (całkowita liczba pięter) /100 m² (całkowita powierzchnia terenu) = 1,8.

Przy obliczaniu wskaźnika wykorzystania nie należy również brać pod uwagę konstrukcji w piwnicy, ale z drugiej strony należy liczyć namioty, okapy i balkony o powierzchni większej niż jeden metr kwadratowy, a także niezadaszone obszary zabudowane, takie jak baseny, boiska sportowe i garaże.

Wskaźnik przepuszczalności gleby

Istnieje jeszcze jedno niezwykle ważne obliczenie, które należy wykonać przed rozpoczęciem budowy, zwane współczynnikiem przepuszczalności gleby.

Ważne jest, aby woda deszczowa mogła prawidłowo przenikać do gruntu, uwalniając miasta od powodzi i podtopień.

Wynika to z faktu, że przy nieodpowiednim zastosowaniu nieprzepuszczalnych podłóg, woda deszczowa nie może być odprowadzana w zadowalający sposób i kończy się zalewaniem ulic, chodników i innych przestrzeni publicznych.

Wskaźnik przepuszczalności gleby jest również ustalany przez gminy, a każde miasto ma inną wartość. Aby obliczyć wskaźnik przepuszczalności gleby, należy pomnożyć wartość oferowaną przez gminę przez całkowitą powierzchnię gruntu.

Ogólnie rzecz biorąc, wskaźnik ten zwykle waha się między 15% a 30% całkowitej powierzchni gruntu. Wyobraźmy sobie, że wskaźnik przepuszczalności gleby wymagany przez urząd miasta wynosi 20%, a powierzchnia gruntu wynosi 100 m², obliczenia zostaną wykonane w następujący sposób:

100 m² (całkowita powierzchnia gruntu) x 20% (współczynnik przepuszczalności gleby określony przez gminę) = 2000 lub 20 m².

Oznacza to, że na działce o powierzchni 100 m², 20 m² musi być przeznaczone na przepuszczalność gleby. Oznacza to, że na tym obszarze nie może znajdować się żaden rodzaj nieprzepuszczalnej konstrukcji, która uniemożliwia przenikanie wody deszczowej do gruntu.

Nie oznacza to jednak, że przestrzeń ta powinna być niewykorzystana lub niewłaściwie wykorzystana. Wręcz przeciwnie, w dobrym projekcie obszar ten może stanowić ogród, kwietnik lub trawnik rekreacyjny.

Może to być również miejsce otwartego garażu.

Inną opcją lepszego wykorzystania tego przepuszczalnego obszaru jest poszukiwanie alternatywnych materiałów. Najbardziej powszechnym i popularnym z nich jest betonowa podłoga.

Ten rodzaj podłogi ma pustą przestrzeń, w której sadzi się trawę. Władze miejskie zwykle uważają, że betonregama jest w 100% przepuszczalny.

Warto również rozważyć zastosowanie podłóg drenażowych, w którym to przypadku podłogi są całkowicie wodoodporne, ale obszar zewnętrzny pozostaje całkowicie utwardzony.

W niektórych projektach powszechne jest również stosowanie kamyków lub kamieni rzecznych do pokrycia terenu, utrzymując przepuszczalność gruntu. Wygląd jest bardzo piękny.

Można też po prostu położyć trawę na całej przepuszczalnej powierzchni gruntu, tworząc piękny ogród lub małe boisko rekreacyjne.

Ważne jest, aby ocenić swoje potrzeby, gusta i styl życia, aby dostosować ten obszar w najlepszy możliwy sposób i, oczywiście, utrzymać go zajęty i dobrze wykorzystany.

Na koniec warto również wyjaśnić, że wszystkie te informacje mają na celu jak najlepsze wykorzystanie gruntu zarówno z punktu widzenia właściciela, jak i miasta. Ponieważ gdy te wartości są szanowane, zyskuje na tym całe środowisko miejskie.

W końcu kto nie chciałby mieszkać i żyć w dobrze zaplanowanym mieście, z mieszkaniami w równowadze w zależności od dostępnej przestrzeni, a przede wszystkim z poszanowaniem środowiska i zrównoważonych praktyk? Cóż, każdy musi po prostu zrobić swoją część!